Woensdag 22 juli 2020
Sta je voor de keuze tussen psychotherapie en/of medicatie en kan je geen beslissing nemen? Aan het einde van dit artikel weet je wat voor jou het beste is!
Jaren geleden (wat gaat de tijd toch snel), zat ik volledig aan de grond. Na maanden zwoegen om ons restaurant boven water te houden was mijn batterij leeg, net nu ik alle energie nodig had om met de gevolgen van het faillissement om te gaan. Hoofdpijn, spierpijnen… . en veel slapeloze nachten was het resultaat. Mijn lichaam zei STOP en ik was op.
De eerste halte was bij de huisarts. ‘Ik schrijf je antidepressiva voor’. Enkele uren later stond ik in de keuken met in mijn ene hand een glas water, in de andere een klein wit pilletje. Daartussen een hoofd waarin een stemmetje riep: ‘Dit is niet de oplossing!’
De stem was te zwak en ik gaf mij over. De eerste pil vond een weg naar mijn maag. Enkele dagen later kreeg ik de eerste bijwerkingen: misselijkheid, diarree, hoofdpijn, en daarbij voelde ik mij verdoofd. Medicatie heeft dan ook een grote impact op mij.
Weg met die bullen! Ik ging op zoek naar hulp in de vorm van een mens die mij, zo hoopte ik, wel beter zou laten voelen.
Mijn eerste ervaring met therapie was een flop! De man voor mij luisterde en noteerde elk woord wat ik zei. Schoot zijn hand even in een kramp dan ontving ik een vluchtige blik. Het was er stil, akelig stil en zijn hmmm veranderde niets aan de afstandelijke sfeer die er hing.
Een uur later stond ik op straat. Ja, ik had mijn hart gelucht, maar stond geen stap verder. Mijn verhaal stond nu op papier, in zijn dossier en jeetje, wat maakte mij dat onrustig!
Volgende keer zal hij mij wel zeggen wat ik moet doen, dacht ik. Tevergeefs, de volgende vier keren had ik van hetzelfde laken een broek. Buiten dat zijn dossier na elke sessie dikker werd met mijn verhaal, gebeurde er in en met mij niets.
De opluchting die ik eerst had doordat ik mijn verhaal kon vertellen (tegen wie kon ik het anders vertellen? Failliet zijn betekent alles en iedereen kwijtspelen en laat mij nog maar zwijgen over mijn schaamte), veranderde in frustratie. Ik besloot de therapie te beëindigen.
Mijn probleem was niet opgelost. Ik sudderde een tijdje verder terwijl alles hetzelfde bleef.
Ik was in een ongewenste en aartsmoeilijke situatie beland en wilde eruit! Alleen had ik niet de kracht om uit de put te komen. Dus ging ik opnieuw op zoek naar hulp. Deze keer een vrouw op leeftijd met levenservaring. Ik reisde vier uur voor een gesprek van twee uur. Een hele onderneming maar oh, wat was dit anders! Geen dossier en geen notities tijdens het gesprek, met andere woorden: ik kreeg aandacht!
Niet alleen keek ze mij aan, ze stelde duidelijke vragen en ik ging niet weg zonder een opdracht.
De therapie was vermoeiend, zodat dat ik op de terugreis in slaap viel. Vandaar dat ik na de eerste keer besloot de trein te nemen. Ook de opdrachten waren pittig om te doen, maar ze leerde mij stap voor stap hoe ik in deze situatie beland was. Ik kreeg inzichten die ik zonder deze gesprekstherapie niet had gekregen. Met deze kennis was ik in de mogelijkheid nieuwe keuzes te maken.
Eindelijk had ik een plaats gevonden waar ik mezelf kon en mocht zijn. Het was voor mij een verademing. Het begin van een nieuw leven.
Ik neem de koe bij haar horens en blijf niet bij de pakken zitten. Maar ook ik kon het nu even niet langer alleen.
Therapie was voor een stuk een gedwongen keuze, want ik kon mijn situatie niet langer aan! Buiten medicatie (waarvan ik wist dat ze mijn probleem niet zou oplossen, alleen mij een ‘vals’ gevoel zou geven) zat er niets anders op dan werken aan mezelf zodat ik de situatie beter aankon.
Wat was het verschil met medicatie? Psychotherapie gaf mij voeding. Ze bracht mij de energie om mijn probleem aan te pakken. Therapie was een middel om tot de kern van mezelf en problemen te komen zodat ik ze vanaf de bodem terug kon bewerken.
Het heeft mij bloed, zweet en tranen gekost, maar zonder zou ik nu niet staan waar ik nu aangekomen ben.
Achteraf gezien was het natuurlijk ook een goede leerschool. Ik wist hoe ik als therapeute mijn sessie zou vormgeven. Niet pennen tijdens de sessies en opdrachten geven. Niet de gemakkelijkste weg voor mijn cliënten, maar naar mijn mening en ervaring wel de meest effectieve.
En inderdaad, aan therapie hangt een prijskaartje, maar de beste investering is die in jezelf. Je speelt je inzicht, ervaring en kennis nooit meer kwijt.
Waarschijnlijk is deze lijst niet volledig, maar dat geeft niet! Het belangrijkste is dat jij een betere beslissing kan nemen. Ik wens je alvast veel succes toe!
Wil je meer te weten komen over mij of zoek je naar tips om met jouw problemen om te gaan?
Je vindt wat je zoekt in mijn boek: ‘Een stap uit de duisternis’ https://www.bol.com/nl/p/een-stap-uit-de-duisternis/9200000122612117/